Overleven in de schaduw van reuzen: Hebben de kleinere Nederlandse familiecampings en glampings toekomst?

Het is een bekend gegeven dat we overal in Europa zien: kleine campings verdwijnen langzaam maar zeker uit het landschap. Ik las deze week een artikel in het Franse vakblad l’OT. Daar stond in dat de afgelopen twintig jaar zo’n 1.500 campings met minder dan 60 staanplaatsen voorgoed hun poort hebben gesloten. Een zorgwekkende trend, die niet alleen in Frankrijk zichtbaar is, maar ook bij ons in Nederland dreigt door te sijpelen. Het zet aan tot nadenken: kunnen onze eigen kleinschalige familiecampings en unieke glampinglocaties overleven in een markt die steeds meer gedomineerd wordt door grote spelers als Capfun, Europarcs en de European Camping Group? Of is er juist hoop aan de horizon voor de creatieve, gepassioneerde ondernemers met een duidelijke visie?

In Frankrijk is men wakker geworden. De FNHPA (Fédération Nationale de l’Hôtellerie de Plein Air) heeft, met steun van de Banque des Territoires, een plan voor het behoud van kleine campings gepresenteerd dat een reddingsboei is voor vele kleine spelers.

Nou is mijn vraag: zou zo’n plan ook in Nederland kunnen helpen? Is dit überhaupt nodig? Zijn onze kleine familiecampings, met hun vaak beperkte middelen en staanplaatsen, werkelijk gebaat bij zo’n gecoördineerde reddingsoperatie? Of dreigen ze, ondanks alle goede bedoelingen, toch onder te sneeuwen in het geweld van het grote geld?

Laten we eens eerlijk zijn: de markt voor campings in Nederland is steeds meer in handen van de grote jongens. Familiecampings die ooit het hart vormden van lokale gemeenschappen worden opgekocht, opgepoetst, en opgenomen in formules die vooral draaien om rendement. Het zijn plekken geworden die soms allemaal hetzelfde aanvoelen. De charme, het unieke karakter, dreigt verloren te gaan.

Maar daar ligt ook meteen de uitdaging. Juist in deze tijd groeit ook de behoefte aan authenticiteit. Mensen willen geen standaard vakantie meer, ze zoeken naar een verhaal, een ervaring die anders is dan de rest. En dat is precies waar de kleine campings, glamping locaties en bijzondere overnachtingsplekken om de hoek komen kijken.

Maar is dat voldoende om te overleven? Stel je voor: een charmante, kleinschalige camping midden in het Drentse land, gerund door een familie met een passie voor natuurbehoud en duurzaamheid. Ze bieden geen zwembad met glijbanen of animatieprogramma’s aan, maar wel rust, ruimte en een unieke overnachting in een boomhut of yurt. Dit zijn de plekken die in de toekomst het verschil kunnen maken. Maar zonder de nodige ondersteuning dreigt ook deze camping ten onder te gaan aan de concurrentie van de grote ketens met hun inkoopkracht en marketing-power.

Wat kunnen we leren van de Franse aanpak? Het plan voor het behoud van kleine campings legt de nadruk op marktpositionering en het aanbieden van unieke verblijfsmogelijkheden. Maar ook op het hebben van een gezonde mix van staanplaatsen en huuraccommodaties, zodat er voldoende inkomsten zijn om te blijven investeren. Dit klinkt veelbelovend, maar zou zoiets in Nederland ook daadwerkelijk het verschil maken? Want laten we eerlijk zijn, de Nederlandse markt is anders. De ruimte is beperkter, de concurrentie is heviger, en de marges voor kleine ondernemers zijn soms flinterdun.

Misschien is het tijd voor een grondige discussie over de toekomst van onze kleinschalige campings. Moeten we onszelf de vraag stellen of we bereid zijn om deze sector, met al zijn charme en unieke karakter, actief te ondersteunen? Kunnen ze zelfstandig overleven? Of accepteren we dat de kleine familiecampings steeds meer het onderspit delven? En hoe kunnen we bijvoorbeeld ook de transitie in de landbouwsector met de nog immer voortdurende stikstof crisis vanuit toeristisch perspectief meenemen in zo’n plan en boerenbedrijven ombouwen tot toeristische bestemmingen?

De toekomst van het kamperen in Nederland ligt niet alleen maar bij de de grote campings en luxe resorts. Die hebben hun plaats, maar het is de kleinschaligheid, de passie en de creativiteit van de kleinere ondernemers die de sector weer spannend kunnen maken. Maar zonder een gericht, nationaal plan, zoals in Frankrijk, dat daadwerkelijk inspeelt op de specifieke uitdagingen van de Nederlandse markt, dreigen ook hier de kleintjes te verdwijnen. Misschien een mooie oproep aan onze branchevereniging om dit geluid ook in Den Haag te laten horen?